Soms denk ik wel eens dat mannen het zwaarder hebben dan vrouwen in deze patriarchische cultuur....
Veel vrouwen kunnen ten minste nog bij hun gevoel komen, ook al is dat vaak gekwetst.
Maar ik denk dat de meeste, of in elk geval veel mannen hun toevlucht tot hun hoofd hebben genomen om te kunnen overleven, omdat dit ook erg vaak van ze gevraagd wordt in onze maatschappij, vooral in het verleden.
Als dit soort mannen dan uitgedaagd worden om naar hun gevoel te gaan in de communicatie met bijvoorbeeld een vrouw , is het naar mijn waarneming niet ongewoon dat er een soort kortsluiting plaatsvindt.
Rode zwaailichten gaan aan in hun hoofd met de boodschap 'Dit kunnen wij niet/Ten koste van alles vermijden.' Met als gevolg een verlaagd gevoel van eigenwaarde, want ja, zo werkt dat als je in je hoofd zit: Kun je iets niet, dan ben je minder waard.
Maar die ontvangen boodschap wordt absoluut niet prijsgegeven, want laten zien dat je je minderwaardig voelt is in deze mannenwereld code voor: jezelf ten dode opschrijven.
Wat dan? De enige keuze die overblijft is dan degene die je uitdaagt om naar je gevoel te gaan, je eigen minderwaardigheids gevoel toeschrijven. Het maakt in principe niet uit wat voor reden je er voor verzint als je het maar doet, dat is van levensbelang.
Komt dat minderwaardigheids gevoel aan bij de ander?
Klusje geklaard, gevaar geweken, de rode zwaailichten gaan uit en desbetreffende man vindt weer rust in zijn hoofd.
Het klinkt nu vast alsof ik bitter ben, en ja, ik vind het rete irritant, wanneer dit gebeurt, aangezien ik er nogal een handje van heb de ander uit te dagen naar z'n gevoel te gaan omdat ik echt contact wil, er naar hunker zeg maar. Vreemde gewoonte he? Lol.
Maar nee, ik hou eigenlijk heel veel van mannen. En net gebeurde het me opeens dat ik voorbij mijn eigen donderwolken kon kijken, nadat ik het overgedragen minderwaardigheids gevoel van me had afgeschud (want ik was er weer ingetrapt) en daar een licht zag schijnen. Het licht van mededogen.
Wat akelig, om zo in je hoofd te moeten leven, omdat je de overtuiging hebt dat als je wat anders probeert, dat het einde van je bestaan zal zijn. Dat je van jezelf eigenlijk geen fouten mag maken omdat je ondervoedde eigenwaarde ( eigenwaarde voedt zich met gevoel) dat niet verdraagt en je daardoor niet echt naar je zelf durft te kijken en hierdoor zo in verwarring bent, dat je geen echt contact kunt maken en leeft als een veredelde robot, gevangen in je hoofd.
Lieve man, ik zie dat je bang bent en ik zal proberen je niet te kleineren en mijn geduld voor de tijd die je nodig hebt voor het verzamelen van moed, trainen zodat er minder snel donderwolken om mij heen verschijnen zullen, waar jij je ongelukkig bij voelt, maar ik zal geen genoegen nemen met jouw gevangenschap in je hoofd en zeker niet geloven dat je nooit voldoende moed zult verzamelen om er uit te breken omdat ik wil dat je leeft en vooral ook omdat ik zie dat jij zelf dat eigenlijk ook wilt. Daarom zal het gebeuren. Al kan het even duren. We hebben de evolutie aan onze kant, dat weet ik zeker. Misschien kunnen we een quantum sprong maken, is daar dit moment van evolutie niet uitermate geschikt en vruchtbaar voor? Ik bid voor je. Voor ons, voor de mensheid.
Leuk
Opmerking plaatsen
Delen
Reactie plaatsen
Reacties