Het is ok om het niet te weten.

Wat als het nou ok is om ziek te worden, iets niet te kunnen, een fout te maken, verdrietig te zijn, of om het even niet te weten?
Jeetje man! Het is haast alsof er een taboe rust op deze onderwerpen zoals ze reden tot alarm zijn in onze maatschappij. Dat is toch niet gezond? Daar wordt je pas echt goed ziek van en ook niet meer beter tot je jezelf toestaat je vrouwelijke kant te omarmen. De vrouwelijke kant van al deze dingen en meer. De kant van de nacht, van de chaos, van pas op de plaats van in stilte en onder de oppervlakte laten rijpen van inzichten tot ze er echt zijn in je lichaam, geest en ziel en niet alleen in je hoofd.
Dit is de kant die we zo nodig hebben maar die we koste wat kost onderdrukken omdat we er zoooo bang voor zijn. Waarom? Waarom zijn we er zo bang voor? Verlies van controle. Ik geef toe, ik houd ook graag vinger aan de pols, maar niet ten koste van mijn levenslust. Ik doe het wel, het opofferen van mijn levenslust, maar niet omdat ik bang ben voor het verlies van controle. Ik doe het omdat ik bang ben voor het oordeel van de ander. En ik wil daar mee ophouden want het is het leven, dat vrouwelijke, en alles wat nodig is voor echte levensvreugde. Ontspanning, ontvangen, kwetsbaarheid, lust, levenskracht, genezing.
Er is geen leven zonder de vrouwelijke yin waarden, als voorwaarde voor het tot stand komen van de mannelijke waarden en de manifestatie daarvan. En niet andersom. Het mannelijke kan niet als voorwaarde opwerpen worden omdat men geen zin heeft afhankelijk te zijn van de  vrouwelijke waarden, die niet te controleren zijn omdat de basis van het vrouwelijk chaos is. Dan komt het vrouwelijke namelijk niet meer aan de beurt en dat merken we ook, want het ligt niet in de aard van de  mannelijke yang waarden om voorwaarde te zijn. Het is de aard van de mannelijke waarden om gevoed te worden en resultaat te creeren. En dat is prachtig, maar niet mogelijk zonder de vrouwelijke kwaliteiten, die daarvoor de rechtmatige waardering en facilitering verdienen.
Ik heb geen zin in mijn leven zonder dat dat er mag zijn. Van mezelf. Want wie geeft uiteindelijk de toestemming? Dat zijn we zelf. Dus ik ga de pijn en het ongemak aan van het voelen van mijn eigen angst terwijl de ander over me oordeelt omdat ik mijn vrouwelijkheid niet langer onder het vloerkleed wil verstoppen. En het lukte toch al niet zo goed om eerlijk te zijn, maar ik deed het nog een beetje met gebogen schouders.
Ik ga het aan want het leeft in mezelf die angst. Wat kan er gebeuren? Meer eenheid in mezelf tussen denken en voelen en meer licht en liefde voor mijn pijn die me ervan weerhoud vrij te ademen als een volledig mens met logica, gevoel en intuitie, met behoeftes en kwetsbaarheden en de behoefte om te spelen en niet altijd doelgericht bezig te zijn.

Ik word erg verdrietig van in de pas proberen te lopen van het naleven van bijna enkel en alleen de mannelijke waarden en volgens mij is het voor niemand natuurlijk en voor iedereen aangeleerd. Wordt het niet eens tijd om ons op onze kop te gaan krabben? Is wat ik aangeleerd heb gekregen wel wat me gelukkig maakt? Zijn deze waarden volledig? Is dat het enige wat telt dat wat wetenschappelijk bewezen kan worden? Is het moment niet daar dat we gaan zien dat de wetenschap een religie is geworden in dienst van het willen houden van controle? Een religie met waarden die op zichzelf niet eens wetenschappelijk onderlegd kunnen worden omdat ze uit het rijk van het vrouwelijke komen: Angst. En het medicijn kan daarom ook alleen uit het vrouwelijke komen: Acceptatie en omarming in Liefde.

(Foto van: https://englishlive.ef.com/blog/language-lab/know-whether-use/)